#45 Uratuj mnie - Anna Bellon

Kiedy wszyscy się czymś zachwycają, gdy mówi się o „polskiej sensacji Wattpada”, czy też o tym, iż młoda polska autorka nazywana jest „polską Colleen Hoover”, a Waszą ulubioną autorką jest właśnie wspomniana królowa New Adult, nie zastanawiacie się nawet pięć minut nad zakupieniem danej pozycji. I w tym momencie niestety przegrałam z marketingiem. Dawno się tak nie męczyłam z czytaną książką i jeszcze nigdy nie byłam tak rozczarowana tym, co czytam.

O Annie Bellon i Uratuj mnie słyszeli już chyba wszyscy. Ta książka miała i nadal ma swój rozgłos, ale czy jest tego warta? Czy jest warta spędzenia całego tygodnia na to, aby przeczytać trzysta stron historii, która właściwie nic za sobą nie niesie?

Maia Hamilton po tragicznej śmierci swojego brata, która miała miejsce trzy lata temu, odcięła się od swoich rówieśników i świata. Otoczyła się przysłowiowym murem i nikogo za niego nie wpuszczała, czasami nawet i rodziny. Pierwszego dnia szkoły, w czasie lunchu Maia zaszyła się w sali muzycznej, aby pośpiewać. Do sali wpadł również Kyler Seymour i zaczął śpiewać razem z nią o dziewczynie ulotnej jak papierosowy dym. Kyler był nową osobą w szkole. Nie znał przeszłości Mai, co ułatwiało jej rozmowę z nim, bo nie  widziała w jego oczach politowania. Od tego pamiętnego dnia w szkole, chłopak zaczął wywracać życie dziewczyny do góry nogami. Starał się zburzyć mur, jaki wokół siebie postawiła. Dla obojga z nich ważna w życiu była muzyka, więc wraz z paczką przyjaciół podjęli ryzyko i założyli zespół The Last Regret.

Historia na pierwszy rzut oka ma opowiadać o wychodzeniu z żałoby i cienia przeszłości. Ma mówić także o spełnianiu marzeń i o tym, do czego prowadzi prawdziwe uczucie.

Zacznę od tego, że miałam już styczność z twórczością, jaka jest umieszczana na platformie Wattpad. Te historie mają swój specyficzny klimat. Krótkie rozdziały, wątki czasami pojawiające się znikąd, aby zachęcić czytelnika do pozostania i czytania dalej. Sytuacje, które nie mają dłuższego rozwinięcia i sensu dla całej historii.

Drugą kwestią jest to, że autorka uwielbia tę samą pisarkę, co ja, czyli Colleen Hoover. Było to doskonale widać w książce, jednak nie w ten sposób, jak powinno. Otóż według mnie, autorka za bardzo inspirowała się twórczością Collen. Rozumiem, że publikowała to na Wattpad, więc tam mogła pisać, co chciała, ale kiedy mamy przełożenie tej historii na książkę i jestem w stanie wyłapać poszczególne wątki oraz zachowania, które zostały przeniesione z innej książki, to raczej coś jest nie tak, prawda?

Po trzecie, wciskanie w myśli bohaterów jakiś wydumanych złotych myśli. Czasami każdy ma moment melancholii i monologu, ale oni mają, co „rozdział” rozkminy życia, no błagam!

Po czwarte, sztywniejszych dialogów to dawno nie widziałam. Nie jestem taka stara, bo mam zaledwie dwadzieścia jeden lat, więc wiem jak zachowują się osiemnastolatkowie i… na pewno nie tak! Chyba, że byłam i jestem inna i nasze rozmowy wyglądają zupełnie inaczej.

Po piąte, ich miłość? Przez pół książki są przyjaciółmi i nagle pojawia się znikąd uczucie? W żaden sposób w myślach, ani jednego ani drugiego, nie pojawiały się sygnały, aby jakiekolwiek uczucie się między nimi rodziło.

Po szóste, skoro to książka wydana przez Polkę, to, dlaczego teksty piosenek były po angielsku? Dlaczego nie było tak jak we wspominanej często przez Annę Bellon książce Maybe Someday, czyli tłumaczenia tekstów na ostatnich stronach? Ta książka jest skierowana do młodzieży. Wiem, że dziś angielski jest na porządku dziennym u młodych ludzi, jednak wydaje mi się, że powinno pojawić się tłumaczenie.

Po siódme, nie rozumiem zabiegu z pogrubianiem tekstu w książce. Jeszcze się z czymś takim nie spotkałam i nie było to przyjemne dla oka. Tak, jakby autorka wciskała nam na siłę swoje „złote myśli”, przekazując nam „zaznacz to sobie jako cytat do udostępniania dalej”.

Zdaję sobie sprawę, że autorka jest młoda i to jej debiut. Jednak mam wrażenie, że ta historia powinna zostać na wattpad, tak jak było wcześniej. Zastanawiam się, jakim cudem osoby, które się tak zachwycają tą książką, nie widziały kilku podobieństw do innych książek? Zwłaszcza główne wątki z tej historii, które według mnie są zaciągnięte od nikogo innego jak samej Colleen Hoover.

Nie chciałam być nie miła. Chciałam być kulturalna. Jednak po skończeniu tej książki, której poświęciłam tydzień czasu, bo nie mogłam przez nią przebrnąć, aż się we mnie gotowało. Moim zadaniem jest pisać o tym, co czuję i myślę. W tym przypadku tak czuję i tak myślę. Domyślam się, że większości z Was mogła się ta książka podobać, jednak ja nie jestem w stanie powiedzieć o niej nic dobrego. To wszystko, co Wam wymieniłam, tak bardzo mnie raziło w oczy, że nie doszukałam się w niej żadnych plusów dla mojej czytelniczej duszy. Jednak to od Was zależy czy sięgniecie po tą pozycję i przekonacie się sami o tym, o czym napisałam.

---