#23 Chłopak, który stracił głowę - John Corey Whaley

Widząc tytuł pierwsze, co przychodzi do głowy to - zakochał się. Nic bardziej mylnego jednak, kiedy spojrzysz na tył książki i czytasz, o czym opowiada, nie wierzysz w to, co widzisz... 

Travis ma 16 lat i jest poważnie chory. Lekarz proponuje mu zabieg, który polega na uśmierceniu chłopaka, odcięciu głowy i po jakimś czasie, (bliżej nieokreślonym), kiedy znajdzie się dawca i nauka zrobi ogromny postęp, jego głowa zostanie przeszczepiona i chłopak będzie miał możliwość żyć dalej w zupełnie nowym i odległym świecie. Kto by się na to zgodził? Otóż, Travis! 

 "Kiedy kocha się kogoś tak bardzo, to nawet zgoda na zamrożenie głowy i opowiadanie bliskim o planach powrotu przestają się wydawać niedorzeczne."

W ciągu pięciu lat nauka się tak rozwinęła, że Travis budzi się ze snu, który według niego trwał może kilka godzin, jak nie minut. Tylko świat nie stanął w miejscu, jego rodzina i przyjaciele również. Przyjaciel nie przyjeżdża do niego od razu po przebudzeniu, a na dziewczynę najwidoczniej się nie doczeka, otóż okazuje się, że wychodzi za mąż i to nie za niego.  

Travis w pewnym momencie staje się bardzo irytujący. Nie może sobie poradzić z nowym ciałem, cały czas mówi, że to ciało Jeremy’ego, ręka Jeremy’ego, serce Jeremy’ego. Nie może sobie poradzić z nową sytuacją, jakby tego było mało, nie odkochał się, bo jak się odkochać podczas snu? 

Strata bliskiej nam osoby, dziecka czy chłopaka jest trudna. Pogodzenie się z nią wymaga mnóstwo czasu i wysiłku. Trzeba poukładać swoje życie na nowo, a przede wszystkim mieć nadzieję na lepsze jutro. Ale co zrobić, kiedy ta osoba nagle wraca do naszego życia? 

 "Zdarza się, że niektóre sytuacje, nadzieje i marzenia musimy pogrzebać, czasem tak głęboko, że kiedy znowu okazują się potrzebne, niełatwo jest się do nich dostać na nowo."

Nie jestem sobie w stanie wyobrazić jakby to było zasnąć i obudzić się za pięć lat. W dzisiejszych czasach to przepaść technologiczna, a także emocjonalna. Co mam na myśli? Nastolatkowie z roku na rok są inni. Inaczej się ubierają, mówią i spędzają swój wolny czas. Technologii nie muszę tłumaczyć. Jeszcze niedawno telefony były ogromne jak cegłówki, a telewizory nie mieściły się na szafkach. Dziś mamy smartfony i telewizory, które wyświetlają taki obraz jakbyśmy się przenieśli do innego miejsca. Więc, gdybym zasnęła i obudziła się za dziesięć lat? Pewnie bym się nie ogarnęła w otaczającym mnie świecie. O książkach do nadrobienia nie wspomnę! Chyba, że całkowicie zostałyby zastąpione e-bookami. Nie. Stanowcze, nie. Nawet tak nie myślę.

 "Zbliżał się wieczór. Zauważyłem, że o tej porze zazwyczaj wszyscy robią się najsmutniejsi. Możliwe, że zachód słońca ma w sobie coś takiego: jeśli staniecie za blisko krawędzi, może was z niej zepchnąć." 

Travis zauroczył mnie swoją osobą, a przede wszystkim historią. Czasami mnie wkurzał i miałam ochotę na nowo urwać mu głowę, ale jeśli mam być szczera - nie dziwię mu się. Książka jest pełna humoru. Nie raz miałam wrażenie, że oplułam niektóre strony. Bywały momenty, że bałam się o niego. Cóż, to ciężkie przeżycie jak na szesnastolatka, który musi sobie radzić z nowym ciałem i sławą. To dobry chłopak, który ma do przejścia niełatwą drogę, a przede wszystkim musi pogodzić się z przeszłością i teraźniejszością. 

 "Życie przeszłością zawsze wywołuje pustkę, nie ważne, czy chodzi o dobre, czy złe wspomnienia."

Jestem niezmiernie wdzięczna Johnowi za to, że się nie poddał i dokończył tę książkę, a przede wszystkim ją wydał. To taki rodzaj historii - przewracasz ostatnią stronę i Twój pogląd na życie nabiera innego znaczenia. Nie wolno się poddawać. Idź do obranego celu, stawiaj kolejne, a może w trakcie Twoje życie się zmieni? 

W końcu you only live twice!